باز هم می‌توان به گیسویم چنگی از روی عشق و مستی زد؟

این مدت بارها پیش آمد که به عابران کوچه‌ها یا مسافران ماشینهای اطراف نگاه کردم و با خودم گفته‌ام "معلوم است ناراحت است". ناراحتی از یک رابطه، از یک قهر، از یک ترک‌شدگی، از یک بحث و دعوا. و بعد فکر کرده‌ام که چندوقت است با کسی (پارتنر) دعوا نکرده‌ام؟ خیلی. چند وقت است از دست کسی در یک رابطه زن و مردی ناراحت نشده‌ام؟ چندوقت است برای دیر زنگ زدن، مسج ندادن، قرار را کنسل کردن، اصرار زیادی کردن، قولی را زیر پا گذاشتن و ... ناراحت نشده‌ام؟ چندوقت است برای عشق گریه نکرده‌ام؟

به یاد تمام اشکهای پنهانی، بی‌صدا و با صدا، بینی قرمز، چشمهای پف کرده و درد و بغض گلو افتادم. به یاد بارهایی که بیماروار در تخت دراز می‌کشیدم، پتو را تا زیر چانه بالا می‌کشیدم و فکر می‌کردم. به یاد تمام لعنتی‌ها و لعنت‌به‌من‌هایی که گفتم.

به عابران و مسافران نگاه می‌کنم. چشمهای غمگین، سرهای تکیه داده به صندلی، گردنهای خم شده، نگاه‌های دور... و یاد چه روزهایی، چه شبهایی. 

فقط یک یاد و یک نوستالژی.

P.S: منظورم این نیست که هیچ اختلاف نظر یا ناراحتی برایم پیش نیامده. منظورم غم عشق است فقط...

دگرم آرزوی عشق نیست بی‌دلان را چه آرزو باشد؟

(فروغ)